Jaką historię mają naczynia z miedzi i jej stopów?

Wśród mosiądzów wyróżniamy te do obróbki plastycznej oraz do odlewów. Potrafimy ich używać od czasów prehistorycznych. Za siedlisko, które ujrzało dzbany i misy miedziane (oraz mosiężne w epoce żelaza), przyjmuje się tereny Indii. Najważniejszym elementem mieszanki stopowej pozostaje cynk, którego zawartość może wynosić nawet do 40%. Odmianę plastyczną mosiądzu dzieli się z kolei na dwuskładnikowe oraz wieloskładnikowe, które z kolei dzielą się na bezołowiowe i ołowiowe naczynia miedziane.

Ponadczasowe brązy i spiże

Definicja brązu to stop, którego dodatkowym elementem bywa mangan, beryl, krzem, cyna, aluminium, ołów i inne pierwiastki, a nawet ich związki. Uzupełniający wkład musi liczyć ponad 2% całości, wtedy można spotkać się z specjalnymi nazwami jak brąz manganowy czy brąz cynowy. Broń, ozdoby, grzebienie, misy uchodzące za miedziane w starożytności były tworzone z domieszką cyny. Udaje się z nich wykonywać skomplikowane formy, ponieważ ich właściwością jest nieznaczny stopień rozprężeń. Z tego powodu z brązu odlewano większość posągów. Inne istotne zalety tego stopu to wielka niewrażliwość, zarówno na uszkodzenia i działanie czasu, jak i na wyzwania klimatu. Jak powszechnie wiadomo, brązy w wersji plastycznej nie rdzewieją, są „elastyczne” i sprawdzają się w procesach łączenia metali na gorąco.

Jak powstaje spiż?

Jako brązy klasyfikuje się niekiedy także spiże – odlewy z z dodatkiem cyny,ołowiu i cynku do miedzi. Zawierają trochę więcej cyny niż brąz cynowy. Zawartości ołowiu i cynku liczą odpowiednio 2-6 i 2-7%. Spiż jest niewrażliwy na ubytki i erozję. W starożytności uważano go za materiał wyjątkowo odporny, dlatego wykonywano z niego narzędzia walki. Wieki średnie znały dzwony ze spiżu, a nieco później odkryto w spiżu perfekcyjny materiał na armaty. To wspólne zastosowanie spiżu okazało się powodem przetopienia wielu dzwonów w broń. Współcześnie spiż służy do odlewania posągów i ozdób.